۲۶ مرداد ۱۳۸۶

جوان ایرانی، آرزوی پرواز

آواز بی‌پروا و رهای "محسن نامجو" نمادِ جوانِ ایرانیِ خسته از چفت و بست‌هاست. چه زیبا پریده!

۵ نظر:

آراز گفت...

نیستی پویا
کم پیدایی؟
راستی به نظر من موسیقی محسن نامجو مثل وضعیت سردرگم جوونای ایرانی میمونه
از هر دری سخنی
جوونایی که عصر تو کافی شاپ سفارش لاته میدن و شب تو کاروانسرای سنتی آبگوشت و قلیون
یا بقول خودت جوونای خسته از چفت و بست
ولی منم بعضی از آهنگاشو پسندیدم

Ehsan Tavakoli گفت...

گفتم به از ترنجي.....

Unknown گفت...

آراز خان، همین دور و ورا

با سر در گمی موافقم ولی نه برای محسن نامجو فکر می‌کنم خوب می‌فهمه داره چیکار می‌کنه و بیشتر تونسته به آمیزه‌ای امروزی برای بیان هنری دریافتش از زمانه برسه

دیگه این که فکر کنم همه‌مون از بچگی هم کله پاچه می‌خوردیم هم همبرگر با کوکا
فکر نکنم خیلی عیبی داشته باشه
:)

آره احسان،
منم این ترنج رو خیلی دوست دارم
شاید بشه به این یکی گفت راک حماسی! آخ که این موسیقی تلفیقی وقتی خوب باشه چه صفایی داره... راستی باید به فکر یه واژه‌ی آراسته‌تر به جای تلفیقی بود... یه کم بی‌ریخته!
:)

ناشناس گفت...

سلام آقا پویا
عرض ارادت

Unknown گفت...

قربان شما وحید خان
تو کجا؟ اینجا کجا؟
خوبی؟
کجایی؟