فکر می‌کنم بهترین انسان‌ها، آن‌هایی هستند که دیگران در کنارشان راحتند. برای دمی یا بیشتر. و این که دیگری در کنار تو در آسایش است و گزندی برایش نداری بستگی به این ندارد که او چگونه است، چه مرامی دارد و چه مسلکی و چه می‌کند و چه نباید بکند، به این بسته است که تو خود رسته‌ای و خود آسوده‌ای... و از آن برتر زهی کسی که دیگران در کنارش شادند.
-
و آن که دیگران از زبانش در گزندند، همراه روان دیگران نیست و بهره‌ای از آسودگی خیال نبرد.
۲ نظر:
در کنار انسانهای وارسته و رها و خودآسوده همه کس راحتند
حتی کسی که از زبانش همه کس در گزند باشند
و این انصاف نیست
آن نیش‌زبان خودش آسودگی ندارد
هیچ گاه، چه ،علتش را به دوش می‌کشد
ارسال یک نظر