رابطه‌ی دونفره و در فرم عمیق‌تر آن همسری، رابطهای پیچیده است. این پیچیدگی زمانی آشکارتر می‌شود که به پارادوکس‌های آن بیشتر نگاه کنیم. به نظر من رابطهای کامیاب است که در آن کار گروهی (team work) خوبی موجود داشته باشد و این نیازمند هم‌فکری و داشتن بینش هم‌راستاست.
از سویی دیگر، اگر دو طرف منتقد هم نباشند، یعنی در سیستم یک اپوزیسیون دلسوز وجود نداشته باشد، اتفاقی می‌افتد که گاهی می‌بینیم؛ تصمیم‌های احمقانه در یک سیستم دوطرفه‌ی بسته که اشتباه‌های یکدیگر را تشدید می‌کنند.
حال به ظاهر پارادوکس این‌جاست؛ کارگروهی با منتقد. فکر کنم زمانی این پارادوکس حل می‌شود که رابطه همراه با منطق، آزادمنشی و بردباری باشد، البته عشق چسب این سه تاست.
۲ نظر:
نظر جالبیه. کلا باهاش موافقم.
تنها چیزی که می تونم اضافه کنم اینه که یک شرط لازم این کار اینه که هرکدوم از دو طرف اول برای خودشون عزت نفس قايل باشن و تکلیفشون با خودشون روشن باشه که هر رفتاری رو نپذیرن و از طرف دیگه بتونن برای طرف مقابل هم احترام قايل باشن و هر جوری رفتار نکنن.
من فکر می کنم که این دلسوزی که تو می گی به حضور "خرد" بستگی داره و دلسوزی در حقیقت نتیجه این خرد هست.چون خرد به تو جرات می ده که هرچند ناخوشایند اما نقد درست بکنی
ارسال یک نظر