زندگی روزانه با موسیقی متن

من یک قانون کلی دارم.
آدم نباید درباره­ی چیزی که تجربه نکرده نظر قطعی سلبی بدهد.

شهره­ی عزیزم از آن سوی آب­ها هدیه­ای فرستاده شاهکار! که دو روز است سبک زندگی­ام را عوض کرده. یک موسیقی­خوان یا به قول محمد میم.پ.3 خون.

خلاصه که حرف ندارد، آن هم برای منی که عاشق تغییر سبکم. دیروز از صبح تا شب موسیقی گوش دادم. شهر را می­شود با موسیقی متن دید. آدم­ها را. توی بانک هم که رفتم با یک گوش موسیقی و با یک گوش با صندوق­دار حرف زدم. همه جا و همه جا. می­شود با ریتم موسیقی راه رفت. چیز خرید. سوار تاکسی شد. پس بگو چرا خیلی­­ها به گوششان موسیقی بند است.

خودم را با آلبوم الوده­ی اوهام خفه کردم. رسیدم دانشگاه شریف. عبدالکریم سروش داشت حرف می­زد. رفتم و با راک ایرانیِ اوهام و با شعرهای حافظ نگاهش کردم. فکرش را بکنید. ترکیب جالبی است! توی یک سالن دارد راک پخش می­شود . سروش هم با آن دارد لب­هایش را می­جنباند.

خلاصه عالیست. من و شهره خوره­ی پیاده روی هستیم و با این دیگر می­شود چند برابر راه رفت. کوله­پشتی­ام را می­اندازم روی دوشم و با ریتم موسیقی راه می­روم و همه چیز را نگاه می­کنم. دیروز برای آدم­هایی که با ریتم موسیقی من راه می­رفتند ابروهایم را بالا انداختم :)