پای‌افزار

توی برانزویک، خیابان اسمیت، وارد مغازه کفاشی شدم. قیافه‌ی فروشنده آشنا زد. دست و پا شکسته انگلیسی حرف می‌زد. کلی کفش امتحان کردم، از یه جایی به بعد هم کفش ورزشی‌هام رو کندم و گذاشتم کنار و راحت با جوراب چرخیدم و هی گفتم که اینجاش مثل این باشه و اونجاش مثل اون یکی و مثل اون یکی دیگه نرم. خلاصه جستم. بهش گفتم می‌تونم بپرسم کجایی هستی، گفت افغانی، درست حدس زده بودم. از همون اول خوشحال شده بودم اون جوری که اون حرف می‌زد کار گیر آورده بود... شروع کردم به فارسی حرف زدن، پشتون بود و فارسی هم خیلی خوب نمی‌دونست. کلی گفتم و خندیدم و خندید... خوش می‌آید مر مرا از این گونه اختلاط‌ها. آخرش گفتم که همسایه بهم تخفیف می‌دی؟ 69 دلار رو گفت 60 دلار، گفتم ایول، زنده باشی. پای صندوق که کارتم رو درآوردم بدم گفت: "اگر نیست خَیره" گفتم ممنون دست شما درد نکنه. قبض رو داد دستم 55 دلار حساب کرده بود. گفتم آقا دمت گرم. اسمش بود: اکمل.