سی مهر !22

داشتم با شهره چت می­کردم. از صبح هم چهار بار با هم تلفنی حرف زدیم، بیشتر از روزهای دیگه.

امروز سالگرد ازدواجمان هست. 30 مهر. هفت سال پیش.
گفتم شهره چی بنویسم؟ تو بگو.

گفت:
بنويس نمي دونم چرا هيچ شعري در مورد ازدواج نيست
هيچ شعري يا هيچ داستاني در مورد يه زندگي زناشويي طولاني نيست
همه داستانا وقتي که عاشق و معشوق به هم مي رسن تموم مي شن
و تو بايد جمله آخر داستان رو باور کني که مي گه
و اونها سالهاي سال به خوبي وخوشي باهم زندگي کردن
ولي اصلا اين طوري نيست
نمي شه سالهاي سال به خوبي و خوشي به همين راحتي با هم زندگي کرد
و بايد کلي براش زحمت بکشي
و مثل يه گلدون خيلي حساس همش بهش برسي
و مثل يه گل تنوع طلب همش نازشو بکشي و هي آب و هواشو عوض کني
وگرنه به محض اين که يه ذره حواست پرت بشه همه گلاش مي ريزه
و فقط خاراش مي مونه

گفتم: چقدر قشنگ نوشتی!

گفت: خوب همينا رو کپي کن.
از همون جمله اي که ازم پرسيدي تا همين جا
بذار توي وبلاگت
باحال مي شه
آره اين جوري باحالتره
دقيقا گفتگوي خودمونو بذار روي وبلاگت

*

خوشحالم و به خودم می­بالم که همسرم تویی.
از برترین انسان­هایی که دیده­ام.
هنوز سر حرف روز اولم هستم.
مثل تو ندیده­ام.