کوهی که دوستمان هست

در این هفت سال، اول باری است که این قدر دوریم از هم، بیست هزار کیلومتر.
البته فکر کنم که در زندگی امروز بهتر است بگویم چهارده ساعت.
و اول باری است که این همه یکدیگر را ندیده ایم. قبلا گاهی شده بود یکی دو سه روزی...

و شاید بهتر تر باشد که بگویم که چهارده ساعت هم دور نیستی. راه که بیفتی پیش منی. تا آن وقت که راه بیفتی...

*

این البرز عجب دیواری است.

از پنجره این اتاق توی دانشگاه شریف، امروز که باد می آید، چه خودنمایی می کند.

فکر کنم به خاطر تپه ماهورهای کوتاه دور و بر ملبورن است که قامت البرز این چنین می نماید.

چه بلند است و گفته بودم که بالای پربرفش، چه شادم می کند.