هیچ به این که چرا آدم ها به موسیقی غمگین گوش می دهند فکر کرده اید؟ قصد و توانایی بررسی همه جنبه های آن را ندارم اما توجهم به نکته ای جلب شده است. فکر می کنم بدیهی است که هیچ کس تمایلی به افزودن اندوه خود ندارد پس گوش سپردن به موسیقی غمگین دلیلی بر آن نیست چه شنونده غمگین باشد یا نباشد.
-
فکر می کنم راز آن این است که خواننده غمناک دارد در پس آوازخوانی اش می گوید که «با آن که اندوهناکم اما نای و جان آن را دارم که آواز بخوانم» واین یعنی امید. پس نژندخوانی هم راهی به کاستن از اندوه دل است نه افزودن آن و از این روست که آدمیان را خوش آید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر