چیزی که توی سیستم اینجا برای من جالب است – در واقع بسیار به نظرم عادلانه می رسد - این است که بسیاری از پدیده ها در سطوح گوناگون و برای طبقات مختلف جامعه قابل دسترسی است و منحصر به عده ی خاصی در جامعه نمی شود.
مثلا همین مراسم گشایش بازی های کشورهای همسود ( به نظرم کلمه ی بهتری است تا "مشترک المنافع" قلمبه و سلمبه و دراز). البته این که اصل ایده ی این بازی ها چیست و خواسته اند جوری همان کشورهای تحت استعمار بریتانیا را گرد هم نگه دارند و ... بماند.
توی Melbourne Cricket Ground- MCG ، استادیوم اصلی ملبورن – همان جا که بازی ایران، استرالیا انجام شد چند سال پیش - این مراسم برپا بود، حال به هر دلیل خیلی ها بیرون از استایوم بودند، هم جا محدود است و هم بلیط گران، 400 تا 500 دلار، اما برنامه ی بیرون از استادیوم، روی رودخانه ی یارا، واقعا عالی بود. درواقع برنامه این گونه طراحی شده بود که از مشعل از روی رودخانه بگذرد و بازی با آب و نور و آتش و ... فکر کنم جمعیتی که برنامه ی بیرون را دیدند بیش از ده برابر کسانی بودند که تویMCG بودند.
برخوردهایی از این دست را زیاد دیده ام. گونه از مدیریت و برنامه ریزی که مانع از شکل گیری این ذهنیت برای بخش اکثریت جامعه می شود که خیلی چیزها "برای از ما بهتران است". بر خلاف آنچه که در مملکت ما ادعا و انجام می شود. البته واقعا نباید از نگاه دور داشت که این نوع برنامه ریزی و اجرای گسترده، سیستمی پیشرفته، هوشمند و با اقتصاد قوی می خواهد ولی وقتی یک نوازنده خیابانی و چهارتا آدم خوش ذوق توی پیاده رو در جامعه تولید شادی می کنند، نه سیستم پیشرفته لازم است و نه اقتصاد قوی، تنها هوشمندی لازم است، اگر هست.
این یازده روزی هم که این بازی ها برگزار می شود، در سطح شهر جشنواره ای فرهنگی – هنری برپاست که چندین کشوری که در مسابقات شرکت دارند، موسیقی و هنرهای نمایشی و رقص شان را ارائه می کنند از آسیا و آفریقا و اروپا و اقیانوسیه. دیدن این همه آدم و فرهنگ رنگانگ، آدم را دوباره به فکر وا می دارد که چگونه عده ای چشم و گوش بسته، کاملا مطمئن هستند که حتما و قطعا مرغ یک پا دارد و هرچه در کل کائنات است همان است که در کنجشان جسته اند و دیگر هیچ.
شهری هم که ساعت 5 عصر تعطیل می شود تا پاسی از شب بیدار است و مدرسه ها هم تعطیل.
مثلا همین مراسم گشایش بازی های کشورهای همسود ( به نظرم کلمه ی بهتری است تا "مشترک المنافع" قلمبه و سلمبه و دراز). البته این که اصل ایده ی این بازی ها چیست و خواسته اند جوری همان کشورهای تحت استعمار بریتانیا را گرد هم نگه دارند و ... بماند.
توی Melbourne Cricket Ground- MCG ، استادیوم اصلی ملبورن – همان جا که بازی ایران، استرالیا انجام شد چند سال پیش - این مراسم برپا بود، حال به هر دلیل خیلی ها بیرون از استایوم بودند، هم جا محدود است و هم بلیط گران، 400 تا 500 دلار، اما برنامه ی بیرون از استادیوم، روی رودخانه ی یارا، واقعا عالی بود. درواقع برنامه این گونه طراحی شده بود که از مشعل از روی رودخانه بگذرد و بازی با آب و نور و آتش و ... فکر کنم جمعیتی که برنامه ی بیرون را دیدند بیش از ده برابر کسانی بودند که تویMCG بودند.
برخوردهایی از این دست را زیاد دیده ام. گونه از مدیریت و برنامه ریزی که مانع از شکل گیری این ذهنیت برای بخش اکثریت جامعه می شود که خیلی چیزها "برای از ما بهتران است". بر خلاف آنچه که در مملکت ما ادعا و انجام می شود. البته واقعا نباید از نگاه دور داشت که این نوع برنامه ریزی و اجرای گسترده، سیستمی پیشرفته، هوشمند و با اقتصاد قوی می خواهد ولی وقتی یک نوازنده خیابانی و چهارتا آدم خوش ذوق توی پیاده رو در جامعه تولید شادی می کنند، نه سیستم پیشرفته لازم است و نه اقتصاد قوی، تنها هوشمندی لازم است، اگر هست.
این یازده روزی هم که این بازی ها برگزار می شود، در سطح شهر جشنواره ای فرهنگی – هنری برپاست که چندین کشوری که در مسابقات شرکت دارند، موسیقی و هنرهای نمایشی و رقص شان را ارائه می کنند از آسیا و آفریقا و اروپا و اقیانوسیه. دیدن این همه آدم و فرهنگ رنگانگ، آدم را دوباره به فکر وا می دارد که چگونه عده ای چشم و گوش بسته، کاملا مطمئن هستند که حتما و قطعا مرغ یک پا دارد و هرچه در کل کائنات است همان است که در کنجشان جسته اند و دیگر هیچ.
شهری هم که ساعت 5 عصر تعطیل می شود تا پاسی از شب بیدار است و مدرسه ها هم تعطیل.
۱ نظر:
Ganji azad shod........
http://www.advarnews.com/Gallery/1326.aspx###
ارسال یک نظر