پویا

17 اردی بهشت

تولدت مبارک!
پویای عزیزم.
به مناسبت تولد پویا بی اجازه اومدم اینجا تا یه چیزی شبیه یه کادوی اینترنتی بهش بدم. تصمیم گرفتم درباره پویا اینجا بنویسم.

پویا آدمیه که هر جا باشه زندگی می­­بخشه. به فکر دور و بریا هست. اگه ناراحتی و دلت پره، اگه پیش هرکی می ری حرفتو نمی فهمه و وقتی غمتو می گی شروع می کنه غم خودشو بگه و کاری برات نمی کنه، بیا پیش پویا.
نگاهش برای دیدن مسایل جامعه بسیار دقیق و موشکاف و برای دیدن عیب آدما بسیار بی دقت و گاهی حتی نابینا است. با پویا که هستی راحت باش، چون قضاوت نمی کنه.
من همیشه آرزو می کنم که کاش می تونستم بخشندگی پویا رو داشته باشم. آدمی ندیدم که اینقدر راحت بتونه ببخشه و یا حتی به دل نگیره که بخواد ببخشه. اگه ناراحتش کردی مطمئن باش که بعد از یه مدتی می بخشدت حتی اگه معذرت نخوای. (ولی خوب حالا اگه ناراحتش کردی معذرت بخواه، عیبی نداره که. J)
آدم باهوش و خلاقیه و همیشه در حال بررسی است. از جمله آدم هایی هست که واقعا مناسب رشته ای هست که انتخاب کرده. یه جوری که انگاراز اول برای این کار ساخته شده. هر چی رو می تونه طراحی کنه. از در خودکار گرفته تا ماشین، از گرافیک وب سایت گرفته تا طراحی خالکوبی (دوست نیوزیلندیمون تازه بهش سفارش یک تتو داده)، از طراحی هویت گرفته تا چیدمان وسایل خونه.
من هیچ وقت ادعا نکردم که فمینیست هستم و با یک سری از کارای فمینست های ایران و دنیا هم موافق نیستم ولی خواسته هایی که من از پویا دارم برای یه مرد ایرانی واقعا سخته. اینو بگم که هر کی جای پویا بود تا حالا عطای منو به لقای من بخشیده بود. با پویا بود که من یاد گرفتم از زن بودن خودم خوشحال باشم. هر زنی که با پویا حرف بزنه، اصلا نگران این نباشه که قضاوت پیش فرض مونث بودن در موردش وجود داره. حرفی که به پویا می زنه به عنوان حرف یک انسان بررسی می شه نه به عنوان چیزی که "این زن ها" می گن.

من:
با پویا معنی عشق را، معنی زندگی مشترک را و معنی همسر را فهمیدم. من با پویا بزرگ شدم، با پویا رشد کردم با پویا من شدم. من با پویا زندگی کردم با پویا زندگی را شناختم. با پویا تابوها را شکستم و با پویا چشمانم باز شد. باز باز. که بتوانم هر چیز را همان که هست ببینم. که بتوانم ببینم.