ایتالیا

برای بازی فینال رفتم خیابون لایگون ملبورن، پاتوق ایتالیایی­ها. دنبال چندتا ایتالیایی بودم که باهاشون برم. به زرناز تلفن کردم. چون دو سال ایتالیا زندگی کرده و ایتالیایی بلده، دوست ایتالیایی هم داره. اس­ام­اس زد که برات با سه­ نفر قرار گذاشتم. لباس گرم هم بپوش چون توی لایگون دوتا صفحه­نمایش بزرگ گذاشتن و بازی رو بیرون می­بینی. توی یکی از سردترین شب­های ملبورن، ساعت 2 و 45 دقیقه­ی نیمه شب راه افتادیم. کارِن داشت به خواهرش توی میلان اس­ام­اس می زد. گفت: اَه چقدر این­جا سرده! خواهرم می­گه می­خوایم بریم توی استخر بازی رو ببینیم. خیابون لایگون پر بود.

ایتالیایی­ها این­قدر زیاد هستند که راحت توی جامعه­ی استرالیا در نظر گرفته شوند ولی برنامه­ریزی شهرداری رو که توی لایگون برای شادی و جمع شدن ایتالیایی­ها دیدم، به خودم گفتم نگاه کن چه کرده­اند!... پلیس آرام و مودب همه­جا. پیاده و سوار بر اسب، تابلوی دستشویی، تفکیک فضاها با بلوک­ها پلاستیکی، ماشین اورژانس...

داشتیم دنبال یه جای خوب برای وایسادن می­گشتیم و همین­جور می شنیدم:

Ciao Alferedo! Ciao Ferancesco! …

چهره­ی خیابون شده بود آبیِ ایتالیا و سه رنگ پرچشمون و فریادهای ای.تا.لیا ... ای.تا.لیا...

بالاخره یه جایی پیدا کردیم. به سه نفری که همراهشون بودم نگاه کردم. چهره پسر ایتالیایی مصمم بود و لب­هاش رو روی هم می­فشرد و پرچم رو سفت توی دستش گرفته بود. دید دارم نگاش می­کنم. چوب پرچم رو محکم بوسید و گفت: می­بریم. زدم روی شونه­ش و گفتم: می­دونم و توی دلم گفتم امیدوارم. هم ایتالیا رو بیشتر دوست دارم و هم می­خواستم این­جا اومدن و یخ زدن رو آخرش با غم­زدگی مردم ترک نکنم. به دوتا دختری هم که همراهمون بودند نگاه کردم. همدیگه رو نگران بغل کرده بودن و کارِن لبخندی زد. از چشم­هاش نگرانی مادرانه­ای می­ریخت. دود سیگار از فکر بیرونم آورد، خفه شدیم از بس این ملت ایتالیا سیگار کشیدند.

بازی با فریاد مردم شروع شد. این قدر که حاشیه رو می­دیدم، بازی رو نمی­دیدم. نمی­شد دید توی اون شلوغی و هوای سرد. عکس و فیلم می­گرفتم. فاصله­مون از صفحه­نمایش هم زیاد بود ولی برای همین اومده بودم.

پنالتی. و سکوت و بعد فریاد اعتراض. توپ به تیر خورد و از خوشحالی چند تا فشفشه رها شد. اما گل. سکوت. و آرام آرام دوباره صداها بلند شد.

گل! خیابون ترکید. فرانچسکو نعره زد و با پرچمش توی هوا بود. مثل بقیه.

از سرما و ایستادن زیاد پادرد اومد سراغم. مثل لک­لک­ها پای راستم رو بالا گرفتم و ادامه­ی بازی. نود دقیقه 1-1

توی تیم فرانسه فقط از زیدان خوشم میاد. بازیکنی باکلاس و خوش­اخلاق. باورم نمی­شد وقتی با سر به سینه­ی ماتاراتزی زد. آخرین بازی ملی! چی گذشت توی سرت مَرد؟ – همین الان یه گزارش­گر SBS از پاریس داره گزارش می­کنه، می­گه که پرسش بزرگ­تر از این که چرا قهرمان نشدیم، برای فرانسوی­ها اینه که چرا زیدان اون کار رو کرد؟ دستش رو که روی شانه­ی داور گذاشت بعد از کارت قرمز، دلم برایش خیلی سوخت. آخرین بازی ملی... قهرمان فرانسه...

فریاد خوشحالی ایتالیایی­ها از اخراج زیدان و چند نفری که به­­ش فحش می­دادن، بیشتر ناراحتم کرد. وقت­های اضافه­ تمام شد.

پنالتی. ایتالیایی­ها خاطره­های بدی از پنالتی دارند اما به بوفون هم زیاد امیدوارند.

Buff! Buff! Buff! Buff! Buff!

Come'on Gigi! Go Gigi!

و نسل دومی­هایی که با لهجه­ی استرالیایی فریاد می­زدند...

پنالتی­ها و این دفعه، ایتالیای قهرمان! رفتم به کودکیِ16 سال پیش... توی خانه­مان، شیراز، با پیام جام جهانی رو می دیدیم... وقتی ایتالیا به آرژانتین باخت و گریه­­هایشان...همه مثل برق از جلوی چشمم گذشت... این بار ایتالیا قهرمان شده بود و نگاهی به دور و ورم انداختم، فرانچسکو توی آسمان بود... لایگون، ایتالیا بود... ای.­تا.لیا... ای.تا.لیا...

مردم جلوی دوربین­­های شبکه­های استرالیایی فریاد می­زدند... آن چه توی سرم می­گذشت احساس احترام عمیق به کسانی بود که این گونه به دیگران و در واقع به خوشان ارزش می­دهند... استرالیا، همه چیز را برای شادیِ امشب ایتالیایی­ها فراهم کرده بود... همین احساس بود که وقتی استرالیا باخت، ناراحت­شان شده بودم...

ما کجاییم؟ این­ها کجایند؟ ... احساس­های غم و شادی­ای بود که با سرما و درد پا در وجودم می­پیچید... خسته بودم... کارِن گفت که برویم. پسرکی آن طرف­تر با پرچم قرمز فِراری شادی می­کرد...

وسط­های لایگون، دو تا ماشین آب­پاش پلیس انگار که توی کوچه قایم شده بودند، مبادا که تحریکی کنند، این­جا پلیس دندان تیز نشان کسی نمی­دهد... اَه! بس است دیگر... برو خانه... بس است فکر و خیالی که رهایم نمی­کند...

گفتم: بچه­ها تبریک می­گم، هنوز روی پایشان بند نبودند و پریدند و بغلم کردند، و قیافه­ی مصمم فرانچسکو. چه غروری از چشم­هاش می­بارید... مردانه، دست داد... پیش خودم فکر کردم، باید باز ببینمش.

صدای گاز ماشین­ها و فریادها، سکوت سنگین شب­های ملبورن را شکسته بود. شب؟ دیگر صبح بود... هفت صبح. خورشید نارنجی و ابرهای طلایی توی شیشه­های ساختمان­های بلند شهر... توی ایستگاه منتظر اتوبوس ایستادم.

هنوز... ای.تا.لیا... ای.تا.لیا... الان همه­ی دنیا همین است... ایتالیایی­های همه­ی دنیا... جز جام جهانی چیست که بتواند این کار را بکند؟ همه­ی دنیا فریادهای ایتالیایی باشد... اتوبوس آمد. خداحافظ جام جهانی.