طراح

با واژه­هایی که فعالیت طراحی را دسته­بندی کنند تا جایی که به آموزش، حرفه یا تحلیل ونقد و از این دست مربوط باشند، مواقفم. اما اگر به گونه­ای شروع به مرزبندی کنند که سدی بر خلاقیت و طراحی باشند، باید دورشان انداخت و آزاد اندیشید. مانند وقتی از کارل گاوس (Karl Gauss) پرسیدند که چرا اعداد موهومی که با تعاریف موجود ریاضی خوانا نیست، بسیار کاربرد دارند، پاسخ داد که زبانی که می­کوشد اعداد موهومی را تعریف کند ناتوان است.

نخستین بندی که بر بال نوآوری است، زدن برچسب و نام زودهنگام بر ایده­ای است که در ذهن شکل گرفته و این نام زودهنگام، ایده را به ساختا­رها و چفت­و­بست های موجود می­کشاند و گرفتار می­کند. اگر داوینچی می خواست فکر کند که مهندس است یا نقاش یا کالبدشکاف یا استراتژیست نظامی یا ...، احساس می کنم که هیچکدامش نمی شد. فکر می کرده و فکر می کرده و آزاد هم فکر می کرده و از آغاز راه، سر و ته ایده را نمی بسته.

Alvin Lustig می گوید:

واژه های طراح گرافیک، معمار، یا طراح صنعتی در گلویم گیر می کنند و حس ناخشنودی، کمبود و محدود بودن در ساختار اجتماعی را برایم پدید می آورند. این واژگان نامناسب برای شرح یک زندگی پویا، تنها بخش ساکنی از طبیعت تعریف نشده یک طراح را آشکار می­کنند.