حال و روز

اول این که خدا پدر بهرام داهی را بیامرزد که این فارسی نویس را ساخته وگرنه الان خدمتتان نبودم. چند روزی است که چسبیده ام به پایان نامه نوشتن که دیر بجنبم کلاهم پس معرکه است. البته به قول شاملو «غم نان اگر بگذارد». از صبح رفته بودم دانشگاه ملبورن و آویزان به اینترنت و کتابخانه و الان هم توی دانشگاه لاتروب. کمی آن طرف تر هم بزرگ کرد باندورا (bundoora)- فراز بیدار - نشسته و مشق می نویسد و یک دخترخانم همکلاس - به قول فراز ویتنامی دلاور - هم به همچنین که خانه اش هم همین نزدیکی است در مجتمعی مجهز به میز پینگ و پنگ و بیلیارد. فراز می گوید که بعد از درس خواندن برویم بازی.

این هوای ملبورن هم امروز ابری است و از بخت بد دلم هم امروز گرفته. نمی دانم چرا این قدر زیاد. نوستالژی چیز غریبی است.

دم حسین مقدسی به شدت هرچه تمام تر گرم!

دیشب با او یک ساعت و نیم درباره ی پایان نامه ام اینترنتی حرف زدم و کلی کمک کرده تا به حال و رفاقت را تمام و کمال به جا آورده و می دانم که سرش به تنهایی به اندازه ی چند تا شرکت شلوغ است و از کار معماری اش هم برایم گفت. طراح به این با سوادی به سن او ندیده ام.

گذشته از برکاتی که از حضور جناب مستطاب کیوان توکلی پناه بر وجود این بنده عارض شده آشنا شدن با انسانی مشهدی و معماری در حال دکتر شدن است به نام مرتضا میرغلامی که هم دانشگاه و هم دانشکده بودیم توی معماری علم و صنعت و دورادور همدیگر را دیده بودیم و روزگار را ببین که باید توی ملبورن بنشینیم رو به روی هم و حرف حساب بزنیم و کلی نشسته ام ازش معماری پرسیده ام. توی پایان نامه ام گاهی پا توی کفش معماران کرده ام و ایشان نبودند این پا نرفته لنگ شده بود.

آدم اینجا تقویم ایرانی را هی گم می کند و امروز روی سایت شرق بودم که دیدم واپسین روز فروردین است و از فردا اردیبهشت ماه آغاز می شود که برابر است با می ماه این فرنگی ها. ماهی که بهشت و می را با هم دارد و مهم ترین رخداد زندگیم در آن افتاده و اگر این ماه و آن روز نبود من نبودم. ماه و روز دیگری بود و شاید من دیگری بودم.