جان

بهترین آدم هایی که دیده ام، آنهایی بوده اند که مزه ی درد را چشیده اند. خیلی ساده؛ آنهایی که درد را ندیده اند، خیلی از چیزهای خوب و خیلی از چیزهای بد را "نمی فهمند".

نه آن که درد را ستایش کنم، اما انگار نیزه ی درد است که ژرفای جان انسان را می کاود و حساس می کند، نه بالش خوشی. و این جان حساس آماده است که به شوق آید و سرخوش شود و بیافریند و در پوست خود نگنجد و زنده بودن را با رگ و پی احساس کند.